โดย มารพิณ
แวะเที่ยว หน้ารวมข้อมูลเที่ยวเอง-backpack-แบกเป้
บ่ายแก่ๆ วันนึง ในสมัยที่ยังทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนแบบคนกรุงเทพทั่วไป มีโอกาสไปประชุมงานครั้งหนึ่งที่ตึกสูงริมเจ้าพระยาย่านบางรักวิวตรงหน้าบนห้องประชุมหรูบนยอดตึกช่างตรึงตา ตรึงใจ จนต้องหยิบกล้องน้อยคู่ตัวมาถ่ายเก็บภาพเอาไว้ ....จำไม่ได้ว่าในวันนั้นกดชัตเตอร์ไปกี่ภาพแต่ คงราวๆ ไม่ต่ำกว่าครึ่งร้อย หรือกว่านั้น ก็เป็นไปได้อยู่เหมือนกัน
ในความทรงจำที่เริ่มเลือนลาง แต่มีอย่างนึงที่จำฝังใจ ไม่ใช่เรื่องประชุมธุรกิจในวันนั้น งานบริษัทคือกิจวัตร และพอเริ่มเป็นหัวหน้าคน ที่ต้องเจอคือ วันๆ ดูเหมือนไม่ได้จับงานทำซักเท่าไหร่ แต่หมดไปกับการประชุม หรือเดินทางไปประชุมที่ไหนซักแห่งในกรุงเทพมหานครที่รถติด
ที่จดจำได้ดีคือคือความรู้สึกที่โบยบินออกไปนอกหน้าต่างกระจกโน่น ไปไกลผ่านป่าคอนกรีต ลอยลมไปสุดสายตา และเส้นทางความคิด
โลกข้างนอกมันกว้างและยิ่งใหญ่ คนเราตัวนิดเดียว เราจะมองเห็ไกลออกไปถ้าขึ้นไปที่สูง และแล้วก็พบว่าตัวเองโหยหา "เส้นขอบฟ้า" มากขนาดไหน นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นไกลออกไป เหมือนออกไปต่างจังหวัด หรือเดินเท้าบนสันภู ที่เห็นวิว เห้นเส้นทางไกลออกไปสุดตา
ถ้าจำเป็นต้องอยู่เมือง ก็คงสวนกระแสคนอื่นที่อยากได้บ้านเดี่ยวไกลออกไป แต่คงเลือกคอนโดสูงเพราะในชีวิตทุกวันจะได้เห็นเส้นขอบฟ้า มองเห็นดวงอาทิตย์ขึ้นและตก เห็นขอบฟ้เาที่เปลี่ยนสี เห็นแสงแดงส้ม อมชมภูม่วงที่ลับฟ้า เห็นดาวศุกร์ส่งประกายเหนือเงาตะวันตก และตะวันรุ่งย่ำเช้า
ผมคงไม่ต้องการบ้านเดี่ยวที่มองออกไปจากหน้าต่างแล้วเห็นแค่หน้าต่าง หรือกำแพงเพื่อนบ้าน เห็นถังน้ำที่บังวิว เห็นต้นมะม่วงที่กำลังโตขึ้นมาปิดมุมท้องฟ้า ชีวิตแบบนั้นมันน่าอึดอัด แต่ถูกนิยามให้เป็นความสำเร็จที่มนุษย์เงินเดือนผ่อนได้ภายใน 20 เอ่อ.....30 ปี
จอง-ค้นหาที่พัก Agoda
*หมายเหตุนิดนิง ผมไม่ได้ทำงานอยู่คิวรถ หรือบริษัทรถทัวร์รถตู้นะครับ ก็แค่คนเดินทางเหมือนกัน เก็บเอาข้อมูลการเดินทางรถตู้ รถทัวร์มาฝากกันเท่านั้นครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ cx]
ใครที่คิดว่าเรื่องราว ข้อมูลการเดินทางที่เขียนที่นี่โอเค น่าสนใจ ฝาก share บอกต่อเพื่อนๆด้วยครับ ผมขออนุญาตไม่ตอบคำถามนะครับ เพราะเดินทางบ่อย คงมาตอบได้ไม่ทันใจ
© สงวนลิขสิทธิ์ มารพิณ
