วันอังคาร, ธันวาคม 09, 2557

จุดจบอารยธรรมไฟฟ้า




โดยมารพิณ

บางครั้งก็ไม่น่าเชื่อว่า พวกเราที่คุ้นชินกับโลกกลางคืนที่สว่างไสว หลอดไฟหลากสีตระการตาจะบดบังความมืดให้สลายไป

 แต่ยิ่งเราเดินทางห่างออกจากกรุงเทพฯ ไปไกลจากศูนย์กลาง ออกไปสู่เขตหัวเมืองรอบนอก ต่างอำเภออย่างที่แม่สะเรียง ในจังหวัดแม่ฮ่องสอนอย่างที่ผมกำลังยืนอยู่นี้ รอบข้างกลับสู่ความมืด ถนนดำสนิท ไฟที่เห็นเหลือแต่เพียง ดวงไฟหน้ารถที่สาดแสงแสบตาเมื่อมองสวนไป  พอรถวิ่งผ่านความมืดดำสนิทก็โถมเข้าใส่อีกหน รอจนกว่ารถคันถัดไปจะวิ่งผ่านมา และไม่ใช่ดับแค่ชั่วครู่แต่เกินครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วที่ไฟยังไม่กลับมา


 ในจังหวะที่มือถือใกล้แบตจะหมด กล้องเหลือถ่านก้อนสุดท้าย  และบันไดโรงแรมจุดรายด้วยแท่งเทียนเป็นระยะแบบไม่ได้เจตนาดรแมนติกก็ เตือนใจให้รู้ว่าโลกเราที่คุ้นเคย กลางคือนสว่างที่เราเคยรู้่จัก อารยธรรมไฟฟ้าและอิเลกทอรนิกส์ของเราช่างหมิ่นเหม่ต่อการดับสูญได้มากขนาดไหน  ง่ายขนาดไหน