โดยมารพิณ
บางครั้งก็ไม่น่าเชื่อว่า พวกเราที่คุ้นชินกับโลกกลางคืนที่สว่างไสว หลอดไฟหลากสีตระการตาจะบดบังความมืดให้สลายไปแต่ยิ่งเราเดินทางห่างออกจากกรุงเทพฯ ไปไกลจากศูนย์กลาง ออกไปสู่เขตหัวเมืองรอบนอก ต่างอำเภออย่างที่แม่สะเรียง ในจังหวัดแม่ฮ่องสอนอย่างที่ผมกำลังยืนอยู่นี้ รอบข้างกลับสู่ความมืด ถนนดำสนิท ไฟที่เห็นเหลือแต่เพียง ดวงไฟหน้ารถที่สาดแสงแสบตาเมื่อมองสวนไป พอรถวิ่งผ่านความมืดดำสนิทก็โถมเข้าใส่อีกหน รอจนกว่ารถคันถัดไปจะวิ่งผ่านมา และไม่ใช่ดับแค่ชั่วครู่แต่เกินครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วที่ไฟยังไม่กลับมา
ในจังหวะที่มือถือใกล้แบตจะหมด กล้องเหลือถ่านก้อนสุดท้าย และบันไดโรงแรมจุดรายด้วยแท่งเทียนเป็นระยะแบบไม่ได้เจตนาดรแมนติกก็ เตือนใจให้รู้ว่าโลกเราที่คุ้นเคย กลางคือนสว่างที่เราเคยรู้่จัก อารยธรรมไฟฟ้าและอิเลกทอรนิกส์ของเราช่างหมิ่นเหม่ต่อการดับสูญได้มากขนาดไหน ง่ายขนาดไหน
