โดย มารพิณ
ผมเปิดประเด็นมาท้าทายเลย ต้องใช้ให้ผิดครับ แล้วมันจะถูกเองในทีหลัง มาล้อมวงฟังดูว่า หมายความว่ายังงัยกันแน่
ระบบการศึกษาไทยที่พิสูจน์แล้วว่าห่วยที่สุดในอาเซียน มีโรคประหลาดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นกับการสอนภาษาอังกฤษบ้านเรา นั่นคือ ใครเขียนผิด สะกดผิด ผันเทนส์ผิด ขอให้ทำอะไรผิดเถอะ จะโดนครูแก้แดงเถือก โดนว่าโดนดุจากครู โดนเยาะเย้ยจากเพื่อน
“นายสุรชัย ทำไมตรงนี้ไม่ใส่ -ed ท้ายเวิร์บ” หรือ “ โสภา เธอออกเสียงผิดนะ war ต้องออกเสียง วอร์ ไม่ใช่ วาร์ “ อะไรพวกนี้ ผมเชื่อว่าพวกเราก็เคยผ่าน “นรกภาษาอังกฤษ” พวกนี้มาหมดแล้ว ผลก็คือ ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษก็ไม่มีใครกล้าสบตาครู ไม่มีใครกล้าเรียนรู้ กลัวผิด กลัวพลาดไปหมด
ผมเองก็เคยเจอปัญหานี้มาสมัยเรียน อย่างที่เล่าไปแล้วในหนังสือที่เขียน แล้วก็เคยกลุ้มใจมาก
จนอยู่มาวันนึง มีฝรั่งรุ่นพ่อคนนึง ที่เจอตอนเดินทาง เคยแนะผมในวงเหล้าว่า “ยูไม่ต้องเกร็ง ไม่ต้องซีเรียสเรื่องแกรมมาร์ เรื่องใช้ผิด เพราะยูไม่ใช่เจ้าของภาษา แถมไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองด้วยซ้ำ ยังไงยูจะต้องใช้ผิดอยู่แล้ว ไม่มีใครตีเทนนิสปุ๊บแล้วเสิร์ฟ หรือตบได้แบบแชมป์วิมเบิลดันเลย ถ้ามากลัวใช้ผิด แล้วไม่ใช้ แล้วเมื่อไหร่ยูจะเก่ง ทีนี้ดูอาชีพยูด้วย ถ้าอยูไม่ได้เป็นเลขา ไม่ได้เป็นโฆษก ไม่ได้เป็นคนที่ต้องออกเอกสาร เขียนจดหมายทางการ ยูใช้ภาษาอังกฤษไม่เป๊ะ ถือว่าเป็นเรื่องยอมรับได้ เชื่อไอ ยูอย่าไปเป๊ะเวอร์ “
คำสอนนี้ในครั้งนั้น มีคุณค่ามาก ก็ภาษาอังกฤษเราห่วยนี่นา เราก็ต้องใช้ผิด ขยันใช้ผิดบ่อยเข้า เราก็จะเริ่มเก่งขึ้นมาตามลำดับไปเอง อย่าไปกลัวที่จะใช้แล้วผิด
© สงวนลิขสิทธิ์ มารพิณ
