โดย ย่องตอด
วันนี้ไม่รู้มารพิณหนีไปเที่ยวไหน ผมเลยย่องมาลองเขียนมั่ง เผื่อจะดังเหมือนมารพิณเขา แฮะๆ
ว่าแล้วก็ขอละเลงเรื่องที่ตัวเองสนใจ (เป็นที่สุด) คืออาหารการกิน ซึ่งจะว่าไปแล้วเป็นเรื่องที่มีรายละเอียดเยอะเหลือเกิน บางทีอยากพาฝรั่งไปดินเนอร์ แต่ไม่รู้จะสั่งอะไร ลงท้ายก็ได้กินแค่งูๆ กับปลาๆ ^_^
เอาเผ็ดๆ ก่อนละกัน เราร่ำเรียนกันมาแต่เด็กว่าพริกไทยเนี่ย ภาษาฝรั่งเขาเรียก pepper (เป๊ปเผ่อะ) แต่พอโตๆ ขึ้นมาหน่อย ไหงฝรั่งมันเห็น "พริกหวาน" ก็ดันเรียกเป๊ปเผ่อะ เหมือนกันฟะ ไอ้เรากำลังจะบอกว่า "สวี้ทชิลลี่" อยู่แล้วเชียว ไม่ใช่นะครับ
จริงๆ แล้ว พริกไทยนั้นจัดเป็นเครื่องเทศที่ขายดีติดอันดับโลก ไม่ใช่ของไทยแท้โดยเฉพาะแต่อย่างใด ฝรั่งเขาเรียกเม็ดกลมๆ ขาวๆ แบบที่เราเอามาบดเป็นผงแล้วโรยโจ๊กว่า white pepper (ไวท์ เป๊ปเผ่อะ) หรือพริกไทยขาว ส่วนไอ้เม็ดดำๆ ที่เราเอามาบุบๆ สี่ห้าเม็ดแล้วต้มกับพะโล้นั้นเรียกว่า black pepper (แบล็ค เป๊ปเผ่อะ) ก็ได้ หรือจะเรียกให้โก้อย่างฝรั่งก็คือ peppercorn (เป๊ปเผ่อะคอร์น) ก็ไม่น่าจะมีปัญหา
ทีนี้มาถึงพริกหวานมั่ง ที่เห็นฝรั่งเรียกพริกสีสวยๆ แบบนี้ว่า pepper นั้นที่จริงแล้วเป็นการเรียกแบบสั้นครับ พริกแบบนี้เขาเรียกว่า bell pepper (เบลล์ เป๊ปเผ่อะ) หรือพริก (รูปร่างเหมือน) ระฆัง ส่วนพริกของอเมริกาใต้ที่หน้าตาเหมือนพริกหนุ่ม พริกหยวก แต่สีแดงสดใสนั้นเรียกว่า chilli pepper (ชิ่ลลิ เป๊ปเผ่อะ) ครับ
เรื่องเผ็ดๆ ยังไม่หมดครับ แต่แรงหมดแล้ว เอาไว้คราวหน้ามารพิณเผลออีก ก็จะมาเล่าเรื่องมีรสมีชาติให้ฟังอีกครับ
