วันศุกร์, ตุลาคม 05, 2555

ชีวิตในจังหวะก้าวขึ้นภู






โดย มารพิณ
ไป เฟซบุ๊ค   www.facebook.com/marnpinbook
ไป หน้ารวมข้อมูลเที่ยวนอก-แบคแพค





(ผมเคยเขียนเรื่องนิ้เอาไว้สมัยอยู่ sabuy.com สำหรับการขึ้นภูกระดึง แต่เอามาปรับใหม่นิดนึงเพื่อให้เหมาะกับทุกภูเขาครับ ขอลงไว้เพื่อเป็นแรงบันดาลใจสำหรับใครที่จะไปเทร็คกิ้งทุกคน)


มนุษย์ส่วนใหญ่สยบยอมต่อภูเขาสูงชัน การยอมจำนนนั้นทำให้พวกเราที่มิใช่คนภูเขาต้องจำกัดขอบฟ้าอยู่เพียงพื้นราบที่ปราศจากความท้าทายของการก้าวเดิน สำหรับคนจำนวนมาก “ภูเขา” เป็นความสวยงามเกินเอื้อมที่อยู่ไกลเกินจับต้อง

สำหรับนักเดินทางที่ไต่ระดับขึ้นมาจากพื้นราบ “ภูเขา” คือความยิ่งใหญ่ที่เอาชนะได้ด้วยสองเท้าก้าวเดิน ทุกครั้งที่ความสูงชันข่มเหนือหัวเรา ยิ่งประกาศท้าให้บุกบั่นฝ่าเดิน

ภูเขาอื่น ดอยสูง ผาชัน ที่เรากำลังพูดถึงนี้ เป็นอะไรที่มากกว่าการเดินทางเพื่อท่องเที่ยวแต่อย่างเดียว เส้นทางชันขึ้นเขาเป็นอุปสรรคที่ท้าทายและพิสูจน์กำลังใจของผู้คนมาหลายชั่วอายุ แต่ละก้าวย่างล้วนมีตำนานของมันเอง

เมื่อเราอยู่ห่างภู การต่อสู้ระหว่างเขาสูงกับตัวเราดูราวกับสงครามที่เราไม่มีสิทธิชนะแม้แต่น้อยนิด เขาสูงปานนั้น เราน้อยเพียงนี้ ฝีเท้า-จังหวะก้าวดูห่างชั้นเกินตัว แต่เมื่อเรารุกเข้าประชิดภูเขา สงครามที่ดูราวจะน่ากลัวกลับกลายสภาพเหลือเพียงการต่อสู้ของแต่ละก้าว การเอาชนะแต่ละเนินที่ทยอยมาท้าทายนักเดินทาง …สงครามดูไม่สิ้นหวังอย่างที่เห็นแต่แรก

จะสูงแค่ไหน ก็แค่เราก้าวทีละก้าวเท่านั้น!

กำลังกายอาจเริ่มล้า แต่กำลังใจดูจะเริ่มฟื้นกลับมาในทุก ๆ ครั้งที่เราเอาชนะเนินสูงแต่ละลูก เราไม่มีทางชนะภูเขาได้ในก้าวเดียว แต่ถ้าจะเอาชนะทีละก้าว ทีละเนินได้ นักเดินทางขึ้นสูงไปเรื่อยโดยไม่รู้ตัว เหลียวหลังมาอีกทีก็เห็นพื้นราบอยู่ลิบ ๆ แล้ว

เหลียวมองรอบข้าง มีทั้งคนขึ้นและลง ที่น่าสนใจที่สุดก็คือ ลูกหาบ ที่ไม่ได้แบกสัมภาระของตนเอง แต่แบกแทนคนอื่น ทุกอย่างก้าวล้วนหนักหนาสาหัส ค่าตอบแทนกิโลละสิบบาทถึงแม้จะดูดีทีเดียว แต่แลกมาด้วยหยาดเหงื่อและความเจ็บปวดบนสองไหล่

นอกจากนั้น ยังมีตากล้องนิรนามมากมายย่ำเท้าขึ้นภูราวกับศาสนิกผู้แสวงหาสัจธรรมไกลโพ้น คนกลุ่มนี้สังเกตุได้ง่ายที่กระเป๋าและขาตั้งกล้อง “ตากล้องจะแบกอุปกรณ์ของตนเองเสมอ…” ผมจำไม่ได้แล้วว่า ได้ยินประโยคนี้มาจากไหน

มีมากรายที่คนเหล่านี้มิใช่ ช่างภาพเลื่องชื่อ หลายรายไม่เคยขายภาพให้ใคร ไม่อยากขาย ไม่เคยถามหรือสนใจว่าทำไม หลายคนประกาศตนว่าขอเป็นแค่ตากล้องนิรนาม เก็บความภูมิใจไว้เป็นส่วนตัว ความเหนื่อยยากของการแบกขากล้องนั้นหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นภาพถ่ายที่ออกมาตรงหน้า


ภาพถ่ายทุกรูป คือการหยุดสถานที่ หยุดห้วงเวลาขณะนั้น จังหวะชัตเตอร์นั้นให้สงบเป็นนิรันดร์ คงยากที่จะมีแมงมุมตัวนั้นอีก ใบสนใบนั้นอีก หรือแม้แต่ลมวูบนั้นที่กรรโชกเผยอใบสนด้านบนให้ขยับยอดให้แสงลอดลงมาแตะเป้าหมายพอดิบพอดี แสงตรงนั้น ลมวูบนั้น แมงมุมตัวนั้น ทุกอย่างถูกเก็บไว้เป็นนิรันดร์บนแผ่นภาพและความทรงจำของผู้ลั่นชัตเตอร์

บนภูเขาอาจจะไม่ใช่สวนสวรรค์ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นความงามสูงสง่าที่ธรรมชาติสร้างให้ปรากฏอยู่เหนือพื้นผิวโลก เป็นสิ่งงดงามที่สัมผัสได้ตามประสาคนเดินดิน ที่ไต่ภูด้วยสองตีนสองขา และบางจังหวะด้วยสองมือคว้าตะกาย

ผมเปรียบการเดินทางขึ้นภูเหมือนการจาริกแสวงบุญ ไปเพื่อแสวงหา ไปเพื่อหลุดพ้น ไปสัมผัสตัวตนที่แตกต่าง นี่กระมังที่ศาสนสถานสำคัญของศาสนาต่าง ๆ จึงตั้งตระหง่านอยู่ตามยอดเขาสูงชัน ? หรือว่าทุกย่างก้าวคือประกาศแห่งศรัทธา? ทุกก้าวคือการทดสอบความมุ่งมั่นของเหล่าศาสนิก ?


เมื่อแรกเดิน ภูเขาทำให้เราต้องถ่อมตน ความสูงทำให้มนุษย์เรารู้สึกอ่อนด้อย เราท้าทายธรรมชาติมามากแล้ว และคราวนี้ภูเขากำลังถามเราที่ข้างล่างว่า เราแน่แค่ไหน แน่พอที่จะรับคำท้าแห่งการเดินทางนี้หรือเปล่า

ทุกก้าวที่ขึ้นสูงคือการปฏิเสธแรงโน้มถ่วงของโลก บอกปัดคำเตือนของกล้ามเนื้อว่าไม่ควรรุดหน้าต่อ คนเดินทางคือผู้ดิ้นรน ก้าวขึ้นว่าหนักแล้ว ก้าวลงยิ่งหนักกว่า ทุกการย่ำเท้าคือการตอกย้ำไขข้อ ทุก ๆ หน่วยพลังงานที่ใช้ไปคือความร้อนที่เริ่มสะสมขึ้นในร่าง ดอกเหงื่อพราวคือ การดิ้นรนของร่างกายที่จะหยุดวิกฤติอุณหภูมิในตัว

บางคนเคยเล่าให้ผมฟังว่า การขึ้นเขาขึ้นดอยด้วยฝีเท้าของตนเองทำให้มีกำลังใจเสมอที่จะฟันฝ่าอุปสรรคในชีวิต ในเมื่อภูสูงยังกัดฟันฝ่าข้ามมาได้แล้ว ประสาอะไรกับแค่ปัญหาเล็กน้อยแค่นี้ หาขีดจำกัดแห่งตัวตนให้เจอ แล้วฝ่าข้ามมันไป

บนยอดนั้น ผืนฟ้ากว้าง ความสวยงามของพระอาทิตย์ขึ้นและตก คือรางวัลสำหรับการทดสอบและท้าทาย เมื่อคน ๆ หนึ่งขึ้นสู่ยอดภูสำเร็จ เขาไม่เพียงแต่จะแค่พิชิตภูเขา พิชิตอุปสรรคที่ขวาง หากแต่ยังพิชิตใจตนเองเช่นกัน


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ cx]

 ใครที่คิดว่าเรื่องราว ข้อมูลการเดินทางที่เขียนที่นี่โอเค น่าสนใจ ฝาก share บอกต่อเพื่อนๆด้วยครับ ผมขออนุญาตไม่ตอบคำถามนะครับ เพราะเดินทางบ่อย คงมาตอบได้ไม่ทันใจ
 © สงวนลิขสิทธิ์ มารพิณ
by Jib