โดย มารพิณ
สำหรับใครที่เพิ่งมาเจอ บันทึกความทรงจำชิ้นนี้เขียนเมื่อหลายปีก่อน ตอนไดอารีฮับดอทคอม เลิกทำใหม่ๆ
+++++++++++++++++++++++++++
จำพรากเพื่ออยู่ร่วม
เสมือนผู้ลี้ภัย...
ป่านนี้เพื่อนพ้องน้องพี่จากไดฮับทุกคนจะอยู่ไหนกันบ้างนะพายุถล่มคราวนี้คงมีทั้งเจอและลาจาก น่าเศร้าที่พวกเราหลายคนคงไม่ได้เห็นคอมเมนต์ของกันและกันอีก (คิดถึงแม้แต่เมนต์มั่ว)
มีคำในนิยายกำลังภายในสั้นๆที่ได้ความหมายแห่งยุคสมัยแห่งการลี้ภัย "จำพรากเพื่ออยู่ร่วม"บางครั้ง หรือหลายครั้งคนเรากลับต้องจำพรากเพื่ออยู่ร่วมกันอีกครั้งในความทรงจำ
ในยุคที่โทรหากันตลอด สังคมสื่อสารสมัยใหม่ได้ทำลายคำว่า "อำลา" ไปอย่างน่าเสียดาย เราลากันแค่ "เดี๋ยวจะโทรไป" ในขณะแค่ไม่กี่ชั่วอายุคนก่อนหน้าเรา คำอำลาอาจหมายถึงไม่มีวันได้เจอกันอีกต่อไป แค่ลับสายตา ก็หายไปจากชีวิตเราตลอดกาล
การพลัดพรากทำให้รู้ถึงความอบอุ่นของมิตรภาพและความหลัง เราได้กลายเป็นผู้ลี้ภัยแปลกหน้าในไดต่างถิ่น น้อมรับน้ำใจจากเจ้าบ้านที่เอื้อเฟื้อให้ ผมเชื่อว่าบางคนคงจะปักหลักอยู่นี่ตลอดไป หลายคนคงหายสาบสูญไป....
แต่เช่นเดียวกับชายชราที่นั่งเหม่อมองอยู่ริมฝั่งทะเล ผมกลับรู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งที่เป็นความทรงจำยังอยู่ที่อีกขอบฟ้าข้างหนึ่ง...คั่นกลางด้วยเมฆขาว ฟ้ากว้าง และแผ่นน้ำสุดสายตา
--------------------------------------------------------------------------
"Kyo sakite, osu shiru Hana no wagami ka na Ikade sono ka wo Kiyoku todomen."
(Blossoming today ,tomorrow scattered/ Life is like a delicate flower/ Can one expect a fragrance to last forever ?)
Takijiro Onishi
"บานเบ่งวันนี้ ปลิดปลิววันพรุ่ง ชีวิตช่างราวกับบุปผาบอบบาง ใครล่ะ จะหวังว่าหอมนี้จะอยู่ชั่วนิรันดร์"
ไฮกุ กวีเปล่าบทสั้น ย้ำบอกให้เราเห็นอีกครั้งถึงทุกสิ่งที่เปราะบางทุกสรรพสิ่ง....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีอะไรก็คอมเมนท์มาได้ นะครับ.... ใครมีความรู้เพิ่มเติมก็มาแชร์กัน ผมไม่ได้เก่งอะไรมากมาย ยังไงฝากบอกแนะนำลิงก์ของบล็อก feelthai.blogspot.com ต่อเพื่อนๆ ด้วย
แต่ผมขออนุญาตไม่ตอบคำถามภาษาอังกฤา หรือแก้ปัญหาการบ้านภาษาอังกฤษนะครับ
© สงวนลิขสิทธิ์ มารพิณ
(English for learners - blog)
