เรามาพูดกันเรื่องสำนวนหมา ๆ บ้างดีมั้ยครับ อย่าเรียกว่า “สุนัข” เลย ได้โปรดเถอะ ! เพราะผมไม่เคยดูถูก ดูแคลนหมา ไม่ว่าจะเป็นตัวไหน อีกอย่างนะ คำไทยแท้ ๆ แบบนี้เสียหายตรงไหนกัน
สังคมไทยทุกวันนี้มีแต่การแข่งขันกันครับ เหมือนอย่างในเพลงของพงษ์สิทธิ คัมภีร์เพลงนึง ที่พูดถึงการแข่งขันการสอบที่ช่วงชิงกันว่า .....เขาเลือกเอาแต่หมาพันธุ์ดี ฟังดูแล้วเจ็บปวดเหลือเกิน โดยเฉพาะเด็กนักเรียนต่างจังหวัดที่แพ้ตรงที่หนังสือห่วยกว่า ครูไม่เก่งเท่า ถึงใจเกินร้อย หรือเป็นลูกผู้ชายตัวจริงแค่ไหนก็สู้ไม่ได้
คอลัมน์ภาษาอังกฤษนี้ มีขึ้นเพราะใจหนึ่งผมอยากถมช่องว่างนี้ครับ อินเทอร์เน็ตมันไปได้ทุกหนทุกแห่ง ทุกอำเภอ ในระยะยาวน่าจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย ก็หวังเช่นนั้นครับ
กลับมาที่เรื่อง ของสังคมที่มีแต่การแย่งชิง (หรือที่สำนวนไทยบอกว่า ...แย่งกันเหมือนหมา) ฝรั่งมองว่ามันมีหมาอยู่สองประเภท คือ “หมานำ” กะ “หมาตาม” หมานำก็คือ “top dog” ที่ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง และ “under dog” ที่ต้องทำตาม โดนกดโดนสั่งตลอดเวลา ชนิดไม่มีทางเลือก เคยเห็นหมาเวลากัดกันมั้ยครับ ตัวที่เหนือกว่าจะแยกเขี้ยวข่มอยู่ข้างบน ส่วนไอ้ตัวที่อยู่ล่างหางมันก็จุกตูด ร้องเอ๋ง ๆ แยกเขี้ยวบ้างพอเป็นพิธี แต่ไม่มีปัญญาสู้เขาหรอก (นึกภาพตามนะครับ จะได้จำศัพท์ได้)
แล้วคุณเป็นหมาประเภทไหนล่ะครับ? ให้ผมเดาซิ... ผมว่า “หมาตาม” แหง ๆ เลย เพราะถ้าคุณเป็นท๊อปด็อกจะมามัวเสียเวลาอ่านคอลัมน์ผมทำไมกัน ช่ายม้าย
ยังไงก็แล้วแต่ ฝรั่งเขาก็มีคำปลอบใจแบบลม ๆ แล้ง ๆ อยู่สำนวนนึงที่ว่า “หมาทุกตัวก็มีวันของมัน” หรือ “Every dog has his day” บางครั้งก็ใช้ว่า “ Every dog has its day” ก็คือถึงคุณจะย่ำแย่ ต่ำต้อย ด้อยค่าแค่ไหน ซักวันจะต้องมีล่ะที่โอกาสของหมาอย่างคุณจะมาถึง
ซักวันคุณต้องเก่งอังกฤษเชื่อผมสิ !
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝากแนะนำเว็บ feelthai.blogspot.com และในเฟซบุ๊ค http://www.facebook.com/marnpinbook ต่อให้คนรู้จักด้วยนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง แต่ผมขออนุญาตไม่ตอบคำถามภาษาอังกฤา หรือแก้ปัญหาการบ้านภาษาอังกฤษนะครับ
© สงวนลิขสิทธิ์ มารพิณ (English for learners - blog)
